از عادی بودن تن فروشی و فحشاء، تولید و پخش تصاویر و فیلم های غیراخلاقی، مبتذل و جنسی گرفته تا ترویج افسارگسیخته قمار و شرط بندی، از فروش اسلحه و مواد مخدر و رواج فحش های ناموسی و عادی شدن فحش و ناسزا شنیدن تا هجمه و توهین به مقدسات دینی، همه و همه نشانه هایی از پدید آمدن یک حکومت خودمختار در دل جمهوری اسلامی ایران هستند!
به گزارش شهدای ایران، توسعه و فراگیری فضای سایبر (Cyberspace) در دنیای امروز، الگوواره (Paradigm) جدیدی برای حکومت و حکمرانی، دفاع، امنیت، اقتصاد، کسب و کار،سبک زندگی، هنر،آموزش و ...تعریف کرده است. از همین رو، امروزه صاحبان بن سازه ها و سکوهای (Platform) دنیای مجازی، نه تنها فقط در فضای مجازی تأثیرگذارند، بلکه نقش مهمی در معادلات حاکم بر فضای حقیقی دارند.
اما از سوی دیگر، آنچه که در فضای مجازی اهمیت و نقش به سزایی دارد،لایه مدیریت و حاکمیتی است که در پشت این بن سازه ها و سکوها قرار دارد. به عبارت دیگر، مؤلفه تعیین کننده قدرت در فضای مجازی نه در لایه کاربری و مصرف کنندگی بیشتر، بلکه در لایه مدیریتی و حاکمیتی است.
همین لایه است که اجازه می دهد با استفاده از ویژگی دنیای سایبری، مثلاً یک شبکه اجتماعی، وارد حریم و قلمرو کشوری شده و تمام معادلات و قوانین و آداب و رسوم آن را تحت تأثیر قرار دهد.
اما با همه اینها، از آنجایی که از سال ها پیش، فضای مجازی و ابعاد اثرگذاری و اثرپذیری آن، هم در نزد مردم و هم در میان مسئولین به خوبی مشخص نشد و از طرفی با مباحث سیاسی و دنیای روشنفکرنمایی و ... نیز آمیخته شد، در نتیجه بدون توجه به زیرساخت ها و پیوست های مورد نیاز، این فضا به صورت ظاهری توسعه پیدا کرد، اما در باطن هر چه که جلوتر رفتیم، عقب ماندگی ها بیشتر آشکار شد.
هر چند اهمال کاری و ضعف عملکرد وزارت ارتباطات و شورای عالی فضای مجازی خود، مثنوی هفتاد من کاغذ است، اما در سایه این کم کاری ها، برخی از مسئولین نیز با سکوت و یا امضای خود، مهر تأییدی بر مستعمره بودن کشور در فضای مجازی زدند و جلوی انحرافات نایستادند.
از نتایج عملی نشدن پروژه های حیاتی حوزه ICT ، امروز این است که یک شبکه اجتماعی به نام اینستاگرام، به راحتی و بدون هیچ محدودیتی، حکومتی جداگانه در کشور تأسیس کرده است!
جالب است که این شبکه اجتماعی به رغم حضور ده ها میلیون کاربر ایرانی در آن، نماینده پاسخگو و دفتری در ایران ندارد، و نه تنها به قوانین و مسائل حقوقی، اخلاقی و خطوط قرمز کشورمان توجهی ندارد، بلکه همه آنها را به بازی گرفته و حتی مسئولان و مدیرن ما را هم هر روز به یک فضا می کشاند و برایشان دغدغه ساخته و وقت آنها را تلف می کند!
در واقع، هم اکنون نه تنها مردم عادی، بلکه برخی از مسئولین کشور نیز باید به ساز این شبکه اجتماعی برقصند! اما جالب آنجاست که یک کارخانه چیپس و پفک و حتی بقالی کوچک سر محله باید قوانین کشور را رعایت کنند و مالیات بپردازند، اما یک شبکه اجتماعی با این چنبره ای که بر فضای مجازی کشور زده است، خود می بُرد و خود می دوزد و بعد از آن به تن جامعه می پوشاند.
از عادی بودن تن فروشی و فحشاء، تولید و پخش تصاویر و فیلم های غیراخلاقی، مبتذل و جنسی گرفته تا ترویج افسارگسیخته قمار و شرط بندی، از فروش اسلحه و مواد مخدر و رواج فحش های ناموسی و عادی شدن فحش و ناسزا شنیدن تا هجمه و توهین به مقدسات دینی، همه و همه نشانه هایی از پدید آمدن یک حکومت خودمختار در دل جمهوری اسلامی ایران هستند!
متأسفانه آن قدر در این فضا عقب مانده ایم و برای برخی از ما عادی شده است که حتی حاضریم توهین های اینستاگرام به شهید حاج قاسم سلیمانی و قرار دادن این شهید عزیز در زمره تروریست ها را هم تحمل کنیم، اما خم به ابرو نیاوریم!
در هر صورت به نظر می رسد که نهادهای کشور چه در حوزه اجرایی و مقرره گذاری و چه در حوزه نظارت، باید مقداری واقعی تر به فضای مجازی بنگرند. واقعیت این است که مردم برای برطرف کردن نیازهای خود در هر حال به فضای مجازی و سرویس های ارتباطی نیاز دارند. اما سخن بر سر این است که آیا وظیفه دولت و مسئولین، تولید و کمک به فراگیرشدن ابزار استاندارد و ایمن ارتباطی است یا سیاسی بازی، پذیرفتن نقش دلالی وزارت ارتباطات و خروج هزینه بیشتر اقتصادی و غیر اقتصادی از جیب مردم؟
اگر دومی است پس باید برای سرویس های غیراستاندارد و ناامن آمریکایی – صهیونیستی فرش قرمز پهن کنیم و درِ وزارت عریض و طویل ارتباطات را هم ببندیم! چرا که با این حساب این وزارتخانه از استفاده بیشتر مردم از سرویس های خارجی، سود بیشتری نصیبش می شود و این همه تبلیغات و بودجه نیاز ندارد!
اما از سوی دیگر، آنچه که در فضای مجازی اهمیت و نقش به سزایی دارد،لایه مدیریت و حاکمیتی است که در پشت این بن سازه ها و سکوها قرار دارد. به عبارت دیگر، مؤلفه تعیین کننده قدرت در فضای مجازی نه در لایه کاربری و مصرف کنندگی بیشتر، بلکه در لایه مدیریتی و حاکمیتی است.
همین لایه است که اجازه می دهد با استفاده از ویژگی دنیای سایبری، مثلاً یک شبکه اجتماعی، وارد حریم و قلمرو کشوری شده و تمام معادلات و قوانین و آداب و رسوم آن را تحت تأثیر قرار دهد.
اما با همه اینها، از آنجایی که از سال ها پیش، فضای مجازی و ابعاد اثرگذاری و اثرپذیری آن، هم در نزد مردم و هم در میان مسئولین به خوبی مشخص نشد و از طرفی با مباحث سیاسی و دنیای روشنفکرنمایی و ... نیز آمیخته شد، در نتیجه بدون توجه به زیرساخت ها و پیوست های مورد نیاز، این فضا به صورت ظاهری توسعه پیدا کرد، اما در باطن هر چه که جلوتر رفتیم، عقب ماندگی ها بیشتر آشکار شد.
هر چند اهمال کاری و ضعف عملکرد وزارت ارتباطات و شورای عالی فضای مجازی خود، مثنوی هفتاد من کاغذ است، اما در سایه این کم کاری ها، برخی از مسئولین نیز با سکوت و یا امضای خود، مهر تأییدی بر مستعمره بودن کشور در فضای مجازی زدند و جلوی انحرافات نایستادند.
از نتایج عملی نشدن پروژه های حیاتی حوزه ICT ، امروز این است که یک شبکه اجتماعی به نام اینستاگرام، به راحتی و بدون هیچ محدودیتی، حکومتی جداگانه در کشور تأسیس کرده است!
جالب است که این شبکه اجتماعی به رغم حضور ده ها میلیون کاربر ایرانی در آن، نماینده پاسخگو و دفتری در ایران ندارد، و نه تنها به قوانین و مسائل حقوقی، اخلاقی و خطوط قرمز کشورمان توجهی ندارد، بلکه همه آنها را به بازی گرفته و حتی مسئولان و مدیرن ما را هم هر روز به یک فضا می کشاند و برایشان دغدغه ساخته و وقت آنها را تلف می کند!
در واقع، هم اکنون نه تنها مردم عادی، بلکه برخی از مسئولین کشور نیز باید به ساز این شبکه اجتماعی برقصند! اما جالب آنجاست که یک کارخانه چیپس و پفک و حتی بقالی کوچک سر محله باید قوانین کشور را رعایت کنند و مالیات بپردازند، اما یک شبکه اجتماعی با این چنبره ای که بر فضای مجازی کشور زده است، خود می بُرد و خود می دوزد و بعد از آن به تن جامعه می پوشاند.
از عادی بودن تن فروشی و فحشاء، تولید و پخش تصاویر و فیلم های غیراخلاقی، مبتذل و جنسی گرفته تا ترویج افسارگسیخته قمار و شرط بندی، از فروش اسلحه و مواد مخدر و رواج فحش های ناموسی و عادی شدن فحش و ناسزا شنیدن تا هجمه و توهین به مقدسات دینی، همه و همه نشانه هایی از پدید آمدن یک حکومت خودمختار در دل جمهوری اسلامی ایران هستند!
متأسفانه آن قدر در این فضا عقب مانده ایم و برای برخی از ما عادی شده است که حتی حاضریم توهین های اینستاگرام به شهید حاج قاسم سلیمانی و قرار دادن این شهید عزیز در زمره تروریست ها را هم تحمل کنیم، اما خم به ابرو نیاوریم!
در هر صورت به نظر می رسد که نهادهای کشور چه در حوزه اجرایی و مقرره گذاری و چه در حوزه نظارت، باید مقداری واقعی تر به فضای مجازی بنگرند. واقعیت این است که مردم برای برطرف کردن نیازهای خود در هر حال به فضای مجازی و سرویس های ارتباطی نیاز دارند. اما سخن بر سر این است که آیا وظیفه دولت و مسئولین، تولید و کمک به فراگیرشدن ابزار استاندارد و ایمن ارتباطی است یا سیاسی بازی، پذیرفتن نقش دلالی وزارت ارتباطات و خروج هزینه بیشتر اقتصادی و غیر اقتصادی از جیب مردم؟
اگر دومی است پس باید برای سرویس های غیراستاندارد و ناامن آمریکایی – صهیونیستی فرش قرمز پهن کنیم و درِ وزارت عریض و طویل ارتباطات را هم ببندیم! چرا که با این حساب این وزارتخانه از استفاده بیشتر مردم از سرویس های خارجی، سود بیشتری نصیبش می شود و این همه تبلیغات و بودجه نیاز ندارد!
