به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری شهدای ایران؛ روزنامه اصلاح طلب شرق، طی گزارشی به دلایل خروج وزاری نامدار و چهره های اصلی کابینه از دولت روحانی پرداخته است.

 روزنامه شرق نوشته است: موضوع کابينه دولتي است که به صفت اعتدال‌گرايي خود مي‌بالد، اما هر روز با شايعه کناره‌گيري و استعفا يا استيضاح يکي از وزرايش و از قضا وزراي مهم خود دست‌وپنجه نرم مي‌کند. شايد مهم‌ترين پرسش اين است که کابينه با چه وضعيتي روبه‌روست؟ و اينکه اساسا اين خروج وزرا از دولت کابينه را به چه وضعي دچار مي‌کند. در مورد خاص ظريف، اگرچه همه چيز دست به دست هم داد تا او به دولت بازگردد، اما دست‌کم درباره ساير وزرا وضعيت فرق کرده و مي‌کند. يعني آنها که قصد خروج از دولت داشتند، خارج شدند و حسن روحاني ماند و آنچه از ساير اعضاي کابينه‌اش باقي مانده است؛ يعني برخي مهره‌هاي اصلي رفته‌‌اند و مانده مهره‌هايي که از اول در زمين بازي روحاني نبودند، اما به ناچار آنها را وارد زمين کرد.

در ادامه گزارش این روزنامه اصلاح طلب و حامی دولت آمده است: سؤال اين است که چه چيزي باعث شده تا برخي وزرا، بيش از ماندن به رفتن ترغيب شوند؟ يا به عبارت ساده‌تر مگر در دولت چه مي‌گذرد؟ ابراهيم اصغرزاده در گفت‌وگوي خود با «شرق» به اين سؤال پاسخ داده است و مي‌گويد: به اندازه کافي شواهد داريم که نشان دهد دولت ضعيف شده است. به صورت ظاهري، دولت و رئيس‌جمهوري داريم که با رأي بالايي انتخاب شده است، اما در شرايط فعلي در حالت بي‌دولتي به سر مي‌بريم. نه اينکه دولتي نداشته باشيم، بلکه دولتي وجود دارد که در حوزه اقتصاد، سياست داخلي و سياست خارجي دست پايين را دارد.
 

 
وصله ناجور برجام
اصغرزاده ادامه مي‌دهد: مهم‌ترين دستاورد دولت که قابل دفاع بود، مسئله برجام بود که الان به يک وصله ناجور بدل شده است. اشکال دولت روحاني اين است که چون اولويت خود را حل مسئله هسته‌اي و برجام گذاشت و در سال 95 هم به موفقيتي دست پيدا کرد، اما باعث شد که در ساير حوزه‌ها دست پايين‌تر داشته و انگيزه‌اي هم براي برنامه‌ريزي نداشته باشد.

اصغرزاده اضافه مي‌کند: بر همين اساس، با خروج آمريکا اقتصاد و سياست خارجي متلاطم شده و دولت به لحاظ سياست داخلي و خارجي چون براي تحقق اهداف خود پشتوانه کافي ندارد، باعث مي‌شود که يا وزراي قدرتمند از کابينه خارج شوند یا اعتراض‌هاي تندروها بيشتر شود.

اصغرزاده مي‌گويد: بازگشت نيروهاي قدرتمند به دولت تا زماني که دولت تصميم نگيرد مسئوليت کلي اجرائي کشور را به دست بگيرد، فايده ندارد و تداوم اين شرايط موجب فرسايش دولت شده و باعث مي‌شود تا هر فردي خود را صاحب نظر بداند؛ بنابراین دولت بايد تصميم جدي بگيرد. اينکه منتظر باشد تا اتفاقي در خارج از کشور بيفتد، مثلا ترامپ از رياست‌جمهوري کنار برود و امثالهم، پديده خوبي نيست. دولت بايد بتواند اقتدار و تک‌صدايي در حوزه اجرا را به عرصه‌هاي مختلف اقتصادي و سياسي بازگرداند. چنين تصميمي البته فراتر از حضور افراد قدرتمند در کابينه، نيازمند تصميم کلاني است که اختيارات دولت را به دولت بازگرداند.