متأسفانه چندیست که فضای سیاسی ایران به عرصه تاخت و تاز صحبت‌های غیر علمی و فاقد سند و مدرک برخی افراد تبدیل شده است.
به گزارش شهدای ایران؛ «علی ربیعی»، وزیر سابق کار و از فعالان اصلاح‌طلب، به تازگی طی اظهاراتی در یک همایش دانشگاهی با اشاره به چیزی که خود آنرا «پژوهش یکی از استادان دانشگاه» نامیده، گفته است: به طور سرانه هر ایرانی از فساد، 100 هزار تومان از دست می‌دهد!به نقل ازروزنامه دولتی ایران، او همچنین اظهار کرد: فساد به دلیل ناهمسانی شناختی، تا پایین‌ترین لایه‌های جامعه نیز سرایت می‌کند!
همچنین محمد فاضلی (جامعه شناس نزدیک به جریان اصلاحات) نیز در این همایش گفته است: برخی این سؤال را طرح می‌کنند که آیا فساد سیستماتیک در ایران وجود دارد، اگر فساد را به معنای متغیرهایی بگیریم که به صورت سیستماتیک فساد ایجاد می‌کند فساد سیستماتیک داریم اما اگر فساد سیستماتیک را به این معنا بگیریم که آیا افراد یا شبکه‌هایی هستند که به صورت نظام مند درگیر فساد هستند دستگاه‌های امنیتی در این باره می‌توانند داوری کنند اما مردم معتقدند که فساد نظام‌مند در کشور وجود دارد.
*متأسفانه چندیست که فضای سیاسی ایران به عرصه تاخت و تاز صحبت‌های غیر علمی و فاقد سند و مدرک برخی افراد تبدیل شده است.
در واقع اساساً مقوله فساد قابل اندازه‌گیری نیست. (مگر با شمارش و آنالیز محتوای پرونده‌هایی که به نهادهای قضایی یا امنیتی ارجاع می‌شود)
و جالب است که بحثی که به لحاظ علمی قابل اندازه‌گیری نیست و نهادهای جهانی هم آنرا از روی «ادراک» طبقه‌بندی می‌کنند؛ در یک محیط دانشگاهی مطرح می‌شود و یک وزیر سابق و یک استاد دانشگاه نیز صحبت‌های عجیب و غریبی را درباره آن مطرح می‌کنند.
این در حالی است که علی ربیعی به دلیل سابقه امنیتی خود حتماً این نکته را می‌داند که فساد در حکومت امام معصوم نیز رخ داده و اساساً گناه اصلی در مقوله فساد، نه وقوع آن که عدم برخورد با آن است.
در واقع از آنجا که فساد امری مرتبط با نفسانیت انسان‌هاست در هر موقع و مرتبتی امکان وقوع دارد اما گناه اصلی هنگامی اتفاق می‌افتد که حاکمیت جامعه عزمی برای مبارزه با فساد نداشته باشد و یا به تقویت آن بپردازد. (مثل اقدام ماکرون در فرانسه برای کاهش مالیات ثروتمندان و افزایش مالیات کم درآمدها)
فلذاست که ادعای ضرر 100 هزار تومانی هر ایرانی بواسطه وقوع فساد، یک صحبت نادرست، مغلطه‌آمیز و نوستالژی حرف عوامانه «سهم 5 هزار تومانی هر ایرانی از ثروت مرحوم هاشمی در دهه 70» است.
در این باره همچنین لازم به اشاره است که در بحث پرونده‌های فساد اثبات شده و رسیدگی شده در قوه قضائیه نیز نوعاً ادراک درستی وجود ندارد.
مثلا در بحث «پرونده فساد 3 هزار میلیاردی»، خیلی‌ها به غلط از آن با عنوان «اختلاس» یاد کردند و متأسفانه در میان کسانی از افراد جامعه این تلقی ایجاد شد که در پرونده مذکور، 3 هزار میلیارد تومان برده و خورده شد!
اما این حرف و این تلقی درست نبود و شاکله اصلی این پرونده بر جابه‌جایی وام‌های بانکی بدون اخذ وثایق لازم بود.
به سخن دیگر اینکه از امثال آقای ربیعی انتظار است به جای حرف‌های فاقد پشتوانه علمی و عقلانی، حقایقی اینچنین را با مردم در میان بگذارند تا جامعه به کارآمدی آشکار نظام دلگرم‌تر شود نه اینکه رمیدگی شکل بگیرد.
در بحث فساد سیستمی نیز باید اشاره کرد که فساد سیستمی در ساز و کاری شکل می‌گیرد که امر فساد؛ اولاً قانونی باشد و ثانیا عزمی برای برخورد با آن نباشد. (دقیقاً شبیه به مثالی که درباره فرانسه به آن اشاره کردیم)
برخی معتقدند علت اصرارهای بی‌مبنای برخی چهره‌های جریان سیاسی خاص به شیوع فساد در ایران و تأکید بر مفسدنمایی از نظام جمهوری اسلامی ایران در راستای پروژه «فتنه اقتصادی» و ناراضی‌سازی ذهنی مردم از نظام اسلامی صورت می‌گیرد.
*متأسفانه چندیست که فضای سیاسی ایران به عرصه تاخت و تاز صحبت‌های غیر علمی و فاقد سند و مدرک برخی افراد تبدیل شده است.
در واقع اساساً مقوله فساد قابل اندازه‌گیری نیست. (مگر با شمارش و آنالیز محتوای پرونده‌هایی که به نهادهای قضایی یا امنیتی ارجاع می‌شود)
و جالب است که بحثی که به لحاظ علمی قابل اندازه‌گیری نیست و نهادهای جهانی هم آنرا از روی «ادراک» طبقه‌بندی می‌کنند؛ در یک محیط دانشگاهی مطرح می‌شود و یک وزیر سابق و یک استاد دانشگاه نیز صحبت‌های عجیب و غریبی را درباره آن مطرح می‌کنند.
این در حالی است که علی ربیعی به دلیل سابقه امنیتی خود حتماً این نکته را می‌داند که فساد در حکومت امام معصوم نیز رخ داده و اساساً گناه اصلی در مقوله فساد، نه وقوع آن که عدم برخورد با آن است.
در واقع از آنجا که فساد امری مرتبط با نفسانیت انسان‌هاست در هر موقع و مرتبتی امکان وقوع دارد اما گناه اصلی هنگامی اتفاق می‌افتد که حاکمیت جامعه عزمی برای مبارزه با فساد نداشته باشد و یا به تقویت آن بپردازد. (مثل اقدام ماکرون در فرانسه برای کاهش مالیات ثروتمندان و افزایش مالیات کم درآمدها)
فلذاست که ادعای ضرر 100 هزار تومانی هر ایرانی بواسطه وقوع فساد، یک صحبت نادرست، مغلطه‌آمیز و نوستالژی حرف عوامانه «سهم 5 هزار تومانی هر ایرانی از ثروت مرحوم هاشمی در دهه 70» است.
در این باره همچنین لازم به اشاره است که در بحث پرونده‌های فساد اثبات شده و رسیدگی شده در قوه قضائیه نیز نوعاً ادراک درستی وجود ندارد.
مثلا در بحث «پرونده فساد 3 هزار میلیاردی»، خیلی‌ها به غلط از آن با عنوان «اختلاس» یاد کردند و متأسفانه در میان کسانی از افراد جامعه این تلقی ایجاد شد که در پرونده مذکور، 3 هزار میلیارد تومان برده و خورده شد!
اما این حرف و این تلقی درست نبود و شاکله اصلی این پرونده بر جابه‌جایی وام‌های بانکی بدون اخذ وثایق لازم بود.
به سخن دیگر اینکه از امثال آقای ربیعی انتظار است به جای حرف‌های فاقد پشتوانه علمی و عقلانی، حقایقی اینچنین را با مردم در میان بگذارند تا جامعه به کارآمدی آشکار نظام دلگرم‌تر شود نه اینکه رمیدگی شکل بگیرد.
در بحث فساد سیستمی نیز باید اشاره کرد که فساد سیستمی در ساز و کاری شکل می‌گیرد که امر فساد؛ اولاً قانونی باشد و ثانیا عزمی برای برخورد با آن نباشد. (دقیقاً شبیه به مثالی که درباره فرانسه به آن اشاره کردیم)
برخی معتقدند علت اصرارهای بی‌مبنای برخی چهره‌های جریان سیاسی خاص به شیوع فساد در ایران و تأکید بر مفسدنمایی از نظام جمهوری اسلامی ایران در راستای پروژه «فتنه اقتصادی» و ناراضی‌سازی ذهنی مردم از نظام اسلامی صورت می‌گیرد.
