سرویس فرهنگی شهدای ایران:كتاب را كه باز مي‌كني و مي‌خواني باورت نمي شود، به قدري جملات و كلمات تهوع‌آور است كه نمي‌توان قبول كرد وزارت ارشاد به آن مجوز داده است. همان وزارت ارشادي كه سابقه سانسور كتاب خسرو و شيرين نظامي گنجوي را در كارنامه دارد، به اين كتاب مجوز داده است.

بنابر این گزارش، كتاب به اصطلاح شعري از نشر نيماژ كه ترجمه شاعره‌اي عرب است و در آن صرفاً از تمايل به خون و برهنگي و خشونت جنسي سخن به ميان آمده است و  اينكه اساساً مترجم با چه انگيزه‌اي آن را به فارسي برگردان كرده هم در نوع خود قابل‌تأمل است، ولي از همه عجيب‌تر اين است كه وزارت ارشاد بر اساس چه منطقي به اين كتاب كه بي ترديد بايد جزو كتب ضاله به شمار برود، مجوز داده تا در دسترس عموم قرار بگيرد، آن هم در كشوري كه مهد شاعران بزرگ است.

اشاره‌هاي كتاب صرفاً اروتيك نيست، بلكه روي نوعي خشونت هيستريك جنسي با استفاده از الفاظ قبيح تكيه دارد. حتي عنوان كتاب نيز ارجاع به محتواي ضداخلاقي آن مي‌دهد. از ابيات شيطاني به اصطلاح كتاب شعري كه موضوع اين نوشته است، به دليل حجم تعفن‌آميزش ذكري به ميان نمي‌توان آورد، اما مي‌توان قدري از بهت و حيرتي را كه از خواندن كتاب مذكور به انسان دست مي‌دهد، بنابر وظيفه انساني بروز داد و بار ديگر پرسيد كه وزارت ارشاد! أين تذهبون.

معاونت فرهنگي وزارت ارشاد سال‌ها در اختيار سيد عباس صالحي بود و وي  چندماهي  است كه سكاندار وزارت ارشاد است. كمترين توقعي كه از وزارت ارشاد به عنوان متولي فرهنگ كشور مي رود، سياست‌هاي سلبي است. يعني آسان‌ترين كاري كه مي‌توان انجام شود. هرچند اگر در يك كشور توليد فرهنگ و سياست‌هاي ايجابي در زمينه فرهنگ به درستي انجام شود و فرآيند فرهنگ‌سازي به درستي رواج داشته باشد، سياست‌هاي سلبي به طور عادي غلبه پيدا نمي‌كند و جزو امور حاشيه‌اي قرار مي‌گيرد، اما حالا و در وضعيتي كه وزارت ارشاد دولت دوازدهم مانند همه دولت‌هاي پيش از خود برنامه و نقشه راه مشخص و حتي اراده‌اي براي كار در حيطه تقويت و توليد فرهنگ ندارد، اگر موانع رسوخ فرهنگ مخرب را نيز سد نكرده و عرضه جلوگيري از فرهنگ مسموم به طريقي منطقي و قانوني را نيز نداشته باشد، ديگر بود و نبود وزارتخانه عريض و طويلي چون فرهنگ و ارشاد اسلامي چه تفاوتي مي تواند داشته باشد. اينكه از يك سو درهاي ورود همه نوع محصول فرهنگي باز باشد و عرضه آن در فروشگاه‌هاي رسمي به آساني انجام شود و در كنار آن شاهد عجز و ناتواني براي توليد آثار فرهنگي مناسب باشيم، فرآيندي است كه نتيجه آن ايجاد وضعيت كنوني است.