به گزارش  شهدای ایران ، جماران گزارش داد: اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور روحانی، به تازگی و پس از اعلام خبر بازداشت برادرش «مهدی جهانگیری»، طی سخنانی در همایش روز ملی توسعه روستا و عشایر با بیان اینکه فساد در کشور سازمان یافته شده! تصریح کرد:

هیچ خط قرمزی برای مقابله با فساد نیست و هیچ کس در این زمینه مصونیت ندارد، اما هیچ فردی هم حق ندارد به بهانه مبارزه با فساد تسویه حساب سیاسی کند و نهادهای حاکمیتی باید در چارچوب قانون حرکت کنند.[۱]

چند ماه قبل از جهانگیری، رئیس‌جمهور روحانی هم در بخشی از صحبت‌های خود در مجلس شورای اسلامی و هنگام دفاع از کابینه پیشنهادی خود در دولت دوازدهم طی اظهاراتی که واکنش به دستگیری جاسوس هسته‌ای تلقی شد، گفته بود:

«اینکه ما با یک احتمال برویم دنبال کسی و بعد از مدتی روشن شود جرم چندانی نداشته، این برای دستگاه قضایی و اطلاعاتی ما خوب نیست...هنوز هم از رفتار مأمورین با دستگیرشدگان رضایت کامل ندارم. گزارش‌هایی که به من رسیده، در بعضی از موارد، مواردی نیست که مطلوب ما باشد. در این دوره آقای دکتر علوی باید این مسایل را حل کند. البته مشکلاتی هم داریم. ایشان به عنوان رییس شورای هماهنگی اطلاعات این وظیفه را باید محکم در دست بگیرد و باید با کمال قدرت بیاید پشت فرمان شورای هماهنگی. دستگاه اطلاعاتی دیگر هم اگر داریم، باید خودشان را با وزارت اطلاعات هماهنگ کنند؛ این قانون است.»

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی ریاست‌جمهوری، روحانی افزوده بود: این جزو قوانینی است که باید اجرا شود نه اینکه یک دستگاهی بیاید با خواهش بین این دستگاه‌ها هماهنگی درست کند. حالا اصل اطلاعات موازی اشکالاتی که دارد سر جای خودش، نمی‌خواهم وارد بحثش شوم.[۲]

*البته این صحبت‌ها شامل تمام کنایه‌ها نیست و مثلا چندی قبل، یک مقام دولتی نیز درباره یک جاسوس هسته‌ای گفته بود که از نظر وی، این فرد مرتکب جرم نشده است!

صحبت‌های این مقامات دولتی و مثلاً «تسویه حساب سیاسی نامیدن بازداشت برادر معاون اول رئیس‌جمهور» در حالی است که همین چهره‌ها پیش از این بارها و بارها از نحوه برخورد دولت سابق با رصد رگه‌هایی از فساد در بدنه آن انتقاد کرده و خود را پیشگام مبارزه با فساد معرفی می‌کردند!

اما اکنون که موعد امتحان فرا رسیده، به جای استقبال از برخورد با شکّیات و پیگیری‌های امنیتی، مبارزه با فساد، دوری از ولنگاری در مقاطع حساسی مثل مذاکرات هسته‌ای و توجه به فعالیت‌های اقتصادی نزدیکان و خویشان دولت و عذرخواهی از مردم بابت اثبات جرم جاسوسی یک نفر در دولت، صحبت‌هایی نظیر حرف‌های بالا را بر زبان می‌آورند.

جالب آنکه مثلاً اسحاق جهانگیری، زمانی در سال ۹۴ و در جلسه ستاد هماهنگی مبارزه با مفاسد اقتصادی گفته بود: «در این دولت نیز هیچ خط قرمزی برای مبارزه با فساد وجود ندارد و هرکس در هر سمتی که باشد، اگر تخلفی از او سر بزند باید مورد بازخواست قرار گرفته و با وی برخورد جدی شود.»[۳]

در اشاره به صحبت‌های جهانگیری مبنی بر سازمان‌یافته شدن فساد در کشور! نیز باید تأکید کرد که علّت اصرار آقای جهانگیری بر همه‌گیر شدن مقوله ممکن‌الوقوع فساد در کشور و یا حرف‌های کسانی مثل آقای پزشکیان مبنی بر اینکه تا گلو در فساد گیر کرده‌ایم![۴] بر ما مکشوف نیست...
مگر نه اینکه فساد مالی در دوران حکومت امام مجتبی(ع) نیز رخ داد و ایضاً مگر نه اینکه کاردار مالی امام موسی‌بن‌جعفر(ع) نیز مرتکب فساد مالی شد و اموال امام را دزدید... آیا آقای جهانگیری نمی‌داند که در مقوله مهم فساد، اصل بر برخورد و عزم راسخ مسئولان کشور برای مبارزه با فساد است نه ممانعت از تک تک انسان‌ها برای رخ ندادن عمل نفسانی فساد!

به سخن دیگر اینکه اگرچه حتی شخص آقای جهانگیری بایستی در بحث شکیّاتی که درباره برادرش و دستگیری او وجود دارد، شفاف عمل کند و پاسخگو باشد اما در عین حال ایشان باید این اصل فلسفی را هم مد نظر قرار دهد که فساد از آنجا که امری نفسانی است، در هر جامعه‌ای حتی در حکومت امام معصوم نیز امکان وقوع دارد و یک مسئول در جمهوری اسلامی بایستی به جای همنوا شدن با کسانی که از اعلام فساد در ایران خوشحال می‌شوند، بر لزوم مبارزه با فساد تأکید کند و عزم راسخ مسئولان نظام برای مبارزه را به رخ دشمنان بکشد.

لازم به یادآوریست که مقام معظم رهبری، زمانی در اشاره به زمزمه‌هایی که قصد دارند کشور را درگیر فساد گسترده نشان دهند، فرمودند:
«ما گفتیم با فساد مبارزه میکنیم -این یک نقطه روشن در نظام است- اما عدّهای می‌خواهند این را به نقطه تاریک تبدیل کنند و بگویند فساد همه جا را گرفته است. نه آقا! فساد همه جا را نگرفته است. باید با فسادِ کم هم -هر جا بود- مبارزه کرد. ممکن است روزنامه‌ای بردارد یک مورد فساد را درشت کند؛ مگر همه جا فساد هست؟ فساد در گوشه‌هایی وجود دارد. انسانها لغزش دارند و دچار گناه می‌شوند؛ باید با این گناه مبارزه کرد. ما وقتی گناهکاریم که با فساد -ولو کمِ آن- مبارزه نکنیم؛ چون گسترش پیدا خواهد کرد. مبارزه با فساد لازم است؛ اما ناامید کردن مردم که بگوییم فساد همه جا را گرفته، یک خطای واضح و ناشی از نادانی و فریب‌خوردگیِ کسانی است که آدم می‌داند خودشان آدم‌های مغرضی نیستند؛ مغرضان که جای خود دارند»[۵]