برای گذراندن دوره راهنمایی وارد مدرسه امید زیرآب شد. با اوج‌گیری نهضت اسلامی مردم ایران درسال57 با پخش اعلامیه، شعارنویسی دیواری و شرکت در تظاهرات فعالیتهای انقلابی خود را آغاز کرد. دوره متوسطه را در دبیرستان آیت‌الله کاشانی سوادکوه آغاز کرد. با آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران که سال سوم دبیرستان را طی می‌کرد درهمان مقطع یعنی سال 60 ترجیح داد درس را رها کند و عازم جبهه شود. از آن سال به بعد به طور مداوم از طرف بسیج سوادکوه در جبهه‌ها و مناطق عملیاتی حضور می‌یافت.


کمیل در مهرسال 62 در کامیاران بر اثر اصابت تیر به پایش مجروح شد و در آذرماه سال62  به عضویت رسمی سپاه در آمد و در مراسمی به اتفاق 30 نفر از رزمندگان عضو لشکر 25 کربلا از دست محسن رضایی فرمانده وقت کل سپاه لباس سپاهی را دریافت و به تن کرد.  در اوایل سال 64 با خانم زینب براری ازدواج کرد. با تولد اولین فرزندش در سال 65 او را مطهره نامید.

کمیل در  هفتم اسفند 66 در منطقه مریوان وصیتنامه‌ای نوشت و در آن دیدگاه‌ها و نظرات خود را به روشنی برروی کاغذ آورد. او درسال 67 فرمانده گردان بود و برادرش یارعلی در گردان تحت فرماندهی او به عنوان رزمنده حضور داشت اما هیچ فرقی بین برادرش و دیگر رزمندگان قائل نبود. تواضع و فروتنی او در کنار شجاعت و دلیری در هنگامه نبرد مثال زدنی بود. در عرصه‌های خطر پیشقدم می‌شد و حاضر بود خودش را در معرض خطر قرار دهد اما به رزمندگان دیگر آسیبی نرسد.

سال 66 در عملیات «والفجر 10» در حلبچه شیمیایی شد. سپس در آخرین عملیات تهاجمی ایران به نام «بیت‌المقدس 7» در شلمچه ، که فرماندهی گردان تخریب را به عهده داشت شرکت کرد. کمیل در 28 خرداد 67 به هنگام طراحی انهدام پل ارتباطی بر اثر اصابت ترکش از ناحیه کمر قطع نخاع و به دنبال آن با اصابت ترکـش به قسمتی از قلب به شدت مجـروح شد، بلافاصله در بیمارستانی در اهواز بستری شد. پس از مدتی از اهواز به بیمارستانی در شیراز انتقال یافت. پس از آن هم به بیمارستان بوعلی ساری منتقل شد.

اما سـرانجام کمیل ایمانی در  روز 19 تیر67 بر اثـر شدت جراحات به شـهادت رسید . او در طول مدت حضور در جبهه بیش از 6 بار مـجروح شد. پیکر او در گلزار شـهـدای عبدالحق زیـرآب سوادکوه به خاک سپرده شد. پس از شهادت کمیل دومین فرزند دختر او متولد شد که نام  او را معظمه نهادند.

*ایسنا