امروز دانش‌آموزان مجتمع استثنایی توحید با مرحومه «سرور داورپناه» وداع کردند؛ خانم مدیری که مانند مادری دلسوز، بهترین سال‌های عمرش را در کنار آنها سپری کرده بود.
به گزارش شهدای ایران به نقل از فارس، امروز مراسم یادبود مرحومه «سرور داورپناه» در مجتمع استثنایی توحید برگزار شد؛ جایی که خانم داورپناه بهترین سال‌های عمرش را در کنار دانش‌آموز با نیازهای ویژه گذرانده بود.
سرور داورپناه خود و همسرش جانباز بوده و دارای دو فرزند شهید به نام‌های کامبیز(محمدرضا) و کامران(حسنعلی) طوافی و فرزند جانباز 70 درصد به نام کامیار(حسینعلی) بودند.
خانم داورپناه بیش از 30 سال مدیریت مدرسه استثنایی توحید را برعهده داشت و در این سال‌ها برای رشد و پیشرفت دانش‌آموزان استثنایی تلاش بسیاری کرد.
امروز دل دانش‌آموزان استثنایی مدرسه نیز گرفته بود و اشک گاه‌گاهی مهمان چشمان‌شان می‌شد؛ انگار هنوز باور نداشتند که خانم داورپناه برای همیشه رفته است؛ آنها می‌گفتند «خانم داورپناه بازنشسته شده است ولی به ما سر می‌زند».
خانم داورپناه درباره روز اولی که در مدرسه استثنایی حضور یافت، گفته است: «این بچه‌ها خیلی عاطفی هستند، می آیند آدم را بغل می‌کنند. آدم را می بوسند. اینهاست که آدم را نگه می دارد. عاطفی بودن این بچه‌ها، بی غل و غش بودن این بچه‌ها. مثل فرشته بودن این بچه‌ها، بچه های عادی می فهمند یک گوشه می‌ایستند و سلام می‌کنند. اینها آدم را ماچ می‌کنند و بغل می کنند. آنوقت کم کم مهربانی‌های آنهاست که مرا به راه آورد».
سرور داورپناه خود و همسرش جانباز بوده و دارای دو فرزند شهید به نام‌های کامبیز(محمدرضا) و کامران(حسنعلی) طوافی و فرزند جانباز 70 درصد به نام کامیار(حسینعلی) بودند.
امروز دل دانش‌آموزان استثنایی مدرسه نیز گرفته بود و اشک گاه‌گاهی مهمان چشمان‌شان می‌شد؛ انگار هنوز باور نداشتند که خانم داورپناه برای همیشه رفته است؛ آنها می‌گفتند «خانم داورپناه بازنشسته شده است ولی به ما سر می‌زند».
خانم داورپناه درباره روز اولی که در مدرسه استثنایی حضور یافت، گفته است: «این بچه‌ها خیلی عاطفی هستند، می آیند آدم را بغل می‌کنند. آدم را می بوسند. اینهاست که آدم را نگه می دارد. عاطفی بودن این بچه‌ها، بی غل و غش بودن این بچه‌ها. مثل فرشته بودن این بچه‌ها، بچه های عادی می فهمند یک گوشه می‌ایستند و سلام می‌کنند. اینها آدم را ماچ می‌کنند و بغل می کنند. آنوقت کم کم مهربانی‌های آنهاست که مرا به راه آورد».
