روحانی دقیقا بر مسیری از اقتصاد تأکید دارد که کاملا با سیاست‌های اقتصاد مقاومتی در تضاد است و هیچ‌گونه قرابتی با آن ندارد.
به گزارش شهدای ایران به نقل از آناج، این روزها تناقض‌گویی‌های آقای روحانی خیلی بیشتر از قبل شده است. او که ید تولایی در یکی به میخ و یکی به نعل زدن دارد، در دو سه سال اخیر، در گفتن «اعتقاد به اقتصاد مقاومتی» دائم‌الذکر بوده و همواره اعتقادش را به رخ منتقدان کشیده است. جالب است که رئیس‌جمهور در کتاب معروفش با عنوان «امنیت ملی و نظام اقتصادی جمهوری اسلامی» رسماً از ایمان قلبی خود به «اقتصاد نئوکینزی» که تقریبا هیچ ربطی به مبانی اقتصاد مقاومتی ندارد، رونمایی کرده و بعدها در پنجم فروردین‌ماه سال جاری، محمدباقر نوبخت در ادعایی عجیب، پیرامون این کتاب گفت: «شما در این کتاب، تمام اقتصاد مقاومتی و سیاست‌های آن و مدل الگوی اسلامی - ایرانی‌ای که مورد نظر ما بود را می‌یابید.»
روحانی اخیرا در طعنه به منتقدین برجام، مدعی شد: «اگر این دولت می‌خواست «راه گذشته» را ادامه دهد، امروز صادرات نفت کشور به صفر می‌رسید. در حالی که اگر برجام نبود، قدم به قدم حتی یک بشکه نفت را هم نمی‌توانستیم صادر کنیم.»
در این‌که رابطه‌ی تعریف و تمجیدهای روحانی از برجام، با آنچه رهبری «خسارت محض» نامیده است، چیست؟ خود بحث مفصلی است که در این مقال نمی‌گنجد؛ لکن این‌که چرا روحانی قدم‌گذاشتن در «راه گذشته» را گناه کبیره دانسته و عمل به آن را به صلاح کشور نمی‌داند، حائز اهمیت است.
یکی از ارکان اقتصاد مقاومتی، کاهش وابستگی اقتصاد کشور به فروش نفت خام و به صفر رسیدن صادرات آن است که رهبری آن را «میراث شوم صد ساله‌ی ایران» نامیده‌اند.[1] ایشان در مردادماه سال 90 در این‌باره فرمودند: «ما باید به اینجا برسیم و بتوانیم خودمان را از درآمد نفت واقعاً بی‌نیاز کنیم. یکی از بزرگ‌ترین بلیات اقتصاد ما، و نه فقط اقتصاد ما، بلکه بلیات عمومی کشور، وابستگی ما به درآمد نفت است.»[2] البته رهبر معظم انقلاب در همان سخنرانی، تلویحاً به عدم استقبال مسئولان دولت سازندگی از سیاست‌های اقتصادی غیروابسته به خام‌فروشی نفت نیز اشاره کردند که هم‌اکنون دولت یازدهم، در همان مسیر قدم برداشته است.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در سال 73، در روزگاری که همه‌ی امور اقتصادی تحت عنوان «سازندگی» در کشور اجرا می‌شد، بستن درِ چاه‌های نفت را آرزوی واقعی خود خواندند و فرمودند: «آرزوی واقعی من این است که ما درِ چاه‌های نفت را ببندیم و اقتصاد خود را براساس کالاها و محصولات غیرنفتی بنیاد نهیم. یعنی فرض کنیم این کشور، کالایی به نام نفت ندارد.»[3]
با این حال روحانی، بارها و بارها «التزام کلامی» خود به اقتصاد مقاومتی را بُروز داده و در گفتن این شعار از همه‌ی مسئولان سبقت گرفته است. روحانی دقیقا بر مسیری از اقتصاد تأکید دارد که کاملا با سیاست‌های اقتصاد مقاومتی در تضاد است و هیچ‌گونه قرابتی با آن ندارد. او برجام را باعث و بانی افزایش صادرات نفت ایران اعلام کرده و به این دستاورد بالیده است؛ حال آنکه برجام، موانعی را از پیش روی اقتصاد ایران برداشته که منافع بیگانگان را اعم از واردات کالاهای لوکس، خصوصا هواپیماهای پهن‌پیکر، تضمین نموده و در عوض، نگاه مسئولان را به تولید داخل در حد «آبگوشت بزباش» ثابت نگه داشته است.
1. بیانات در دیدار کارگزاران نظام 91/05/03
2. بیانات در دیدار فعالان اقتصادی کشور 90/05/26
3. بیانات در دیدار جمعی از کارگران و معلمان 73/02/13
